Duszony fenkuł czyli finocchio bez podtekstu:)

Z finocchio zaprzyjaźniłam się ostatnio. W Warszawie kilka razy próbowałam, ale nigdy nie przypadł mi do gustu, może dlatego, że zawsze jadałam go na surowo jako sałatkę. W takiej postaci silnie czuć anyżkowy posmak, za którym nie przepadam. Dopiero w Toskanii kiedy zobaczyłam, że ludzie kupują go na skrzynki, pomyślałam, że musi być na niego jakiś sposób i warto dać mu szansę. Zaczęłam przekopywać internet w poszukiwaniu ciekawych przepisów i wreszcie fenkuł dał się pokochać. Na początek upiekłam go z innymi warzywami, tak jak pisałam kilka dni temu, a wczoraj wypróbowałam inny przepis, który zachwycił mnie jeszcze bardziej. Fenkuł duszony - oto moje najnowsze odkrycie! Wykonanie jest nieprzyzwoicie proste. 

1 duży fenkuł (albo dwa mniejsze)

2 ząbki czosnku

sól 

pieprz

oliwa

szklanka wody

łyżka tartej bułki

łyżka startego parmezanu

Fenkuł kroimy dość drobno (ja lubię jak warzywa nawet po ugotowaniu lekko mi chrupią, więc moje kawałki były takie jak na zdjęciu). Czosnek również kroimy w plasterki albo drobno siekamy. Do głębokiej patelni/rondla - wlewamy trochę oliwy, wrzucamy posiekane warzywa, sól i pieprz i przesmażamy. Potem podlewamy szklanką wody i przykrywamy. Powinien się dusić około pół godziny. W połowie tego czasu odkrywamy, by płyn odparował. Na koniec dodajemy bułkę startą i parmezan, mieszamy i gotowe! Może nie wygląda imponująco, ale za smak wyjątkowy ręczę!



I taka ciekawostka na deser - FINOCCHIO to po włosku również określenie mężczyzny o orientacji homoseksualnej.