Jeszcze jedna wersja "bidy z nędzą" - makaron z ziemniakami

Przed finałem Graticola d'oro byłam zbyt rozemocjonowana, żeby łapać się za wyrafinowane przepisy. Powinnam może była pomyśleć nad czymś, co dałoby Tomkowi porcję białka. Czy ziemniaki to dobry pomysł? Nie wiem! Żadne tam ze mnie dietetyk! Generalnie jemy to, co nam smakuje i eksperymentujemy, ale nie dorabiamy do tego żadnych ideologii.  

Byłam zbyt skupiona na zadaniu, które mnie czekało (co też, jak wiadomo, przypłaciłam potem poważną kontuzją) i postanowiłam zrobić coś, co wymaga minimum pracy, minimum wysiłku, minimum zabrudzonych naczyń, ale za to maksimum smaku!

Oto przed Państwem reginette z ziemniakami!

Potrzebne są:

3 średnie ziemniaki

1 szalotka

1 ząbek czosnku

2 plasterki gotowanej szynki (może być speck, może być pancetta)

pół kieliszka białego wina

bulion tyle ile trzeba

mały pęczek natki

makaron - u mnie reginette

garść startego parmezanu

Posiekane czosnek i szalotkę podsmażamy na oliwie. Zaraz dodajemy pokrojoną drobno szynkę i ziemniaki w kosteczkę. Chwilę trzymamy wszystko na żywym ogniu często mieszając, następnie podlewamy białym winem.  

Kiedy wino odparuje dodajemy po trochu bulionu. Jak już ziemniaki będą prawie ugotowane, podlewamy obficie bulionu i dodajemy makaron. Makaron powinien cały być pokryty i na koniec wchłonąć cały płyn. Gotujemy wszystko do miękkości pasty - al dente oczywiście, dodajemy garść posiekanej natki, doprawiamy solą, jeśli trzeba, pieprzem i na koniec dorzucamy garść świeżo startego parmezanu.

Oto pyszna i wyjątkowo ekonomiczna propozycja na pyszne danie. Kiedyś podchodziłam jak pies do jeża do risotto z ziemniakami, które teraz jest jednym z moich ulubionych. Do pasty z ziemniakami podchodziłam jeszcze dłużej. Dodatkowym plusem tego przepisu jest mało naczyń do mycia! A w kwestii naczyń - ja przedstawiam mój nowy, piękny talerz. Buon appetito!

TALERZ to po włosku PIATTO

Pasta al pomodoro po mojemu

- A to jest na blogu? - pyta P. zajadając z apetytem makaron.

- Nie ma.

- A takie dobre! Wrzuć koniecznie. 

- Ale przecież to zwykłe "pomodoro". 

- Dawaj na bloga! 

Zwykłe jak zwykłe, może z tą zwykłością to rzeczywiście przesadziłam, bo pewnie każdy ma swój sposób i skoro mój jest taki smaczny, to spełniam życzenie mojego Gościa i ze specjalną dedykacją dla P i wszystkich wielbicieli prostoty - Kuchnia w Kamiennym Domu serwuje: PASTA AL POMODORO.

Potrzebne są:

1 szalotka

1 ząbek czosnku

gałązka świeżego cząbru (albo cząberu jak mówił taki jeden w pewnej bajce)

garść świeżych pomidorów albo przetartych (zależy od pory roku)

łyżka kaparów

sól, pieprz, oliwa

parmezan do posypania

Na oliwie podsmażyć posiekane czosnek i cebulkę oraz gałązkę cząbru. Po chwili dodać też odciśnięte i posiekane kapary, po kolejnych kilku minutach dodać pomidory. Wszystko razem trzymać na wolnym ogniu i pod koniec doprawić solą i pieprzem. W międzyczasie wstawić wodę na makaron. Ja najbardziej lubię spaghettini, ale sprawdzi się też krótka pasta typu penne lub maccheroni. Makaron kiedy już będzie al dente odcedzić i dodać do sosu. Potrzymać na ogniu kilka sekund, tak by się ładnie makaron sosem "pomodoro" oblepił i zaraz podawać posypane świeżo startym parmezanem. Takie proste a ... che bonta'!

 

CZĄBER to po włosku SANTOREGGIA

Pieczone placuszki z ziemniaków i cukinii

Cukinii było tyle, że już sama nie wiedziałam co z nimi zrobić. Oczywiście nie żebyśmy mieli jej dosyć! Generalnie cukinię uwielbiamy pod każdą postacią. Ja osobiście zwykłą grillowaną, czy smażoną w ziołach mogłabym jeść codziennie. Tak czy inaczej chciałam wykorzystać ich obfitość i znów znaleźć coś nowego. Tak oto wpadł mi w oko przepis na pieczone ziemniaczano - cukiniowe placuszki pachnące miętą. Radość tym większa, że w moim przypadku prawie wszystkie składniki pochodziły albo z mojego albo z zaprzyjaźnionych ogródków.

Potrzebne są: 
3 średnie ziemniaki
3 małe młode cukinie
1 duże jajko lub dwa małe
pół kubeczka startego sera grana lub parmezanu
sól, pieprz, oliwa
kilka listków mięty
kawałek sera - może być mozzarella, provola, fontina, wedle gustu
bułka tarta do obtoczenia
1 ząbek czosnku do pieczenia

Ziemniaki gotujemy w mundurkach w osolonej wodzie, studzimy, obieramy i przeciskamy przez praskę. Cukinię ścieramy na grubej tarce i wkładamy do miski razem z ziemniakami. Dodajemy pozostałe składniki: posiekane drobniutki listki mięty, starty parmezan, jajko, sól i pieprz. Wyrabiamy  ciasto. Powinno mieć taką konsystencję, by pozwalało się lepić w kulki. Gdyby było za luźne dodajcie odrobinę bułki tartej.

Do każdego placuszka wciskamy po kosteczce sera - u mnie była to mozzarella, polecam jednak jakiś inny, bardziej wyrazisty w smaku. Zamykamy tak, żeby ser nie wypłynął. Formujemy spłaszczone kuleczki jak mini pulpeciki, obtaczamy w bułce i układamy na blaszce wyłożonej papierem do pieczenia. Skrapiamy placuszki oliwą, dorzucamy ząbek czosnku dla lekkiego aromatu i pieczemy do zrumienienia w temperaturze około 200 stopni. U mnie trwało to około pół godziny. 

Smakują i na ciepło i na zimno. My zjedliśmy je z czosnkowym dipem i świeżymi pomidorami, oczywiście też z własnego ogródka. Buon appetito!!!

PULPECIKI to POLPETTE

Eskalopki cielęce z młodą, duszoną cebulką

Już na drugi dzień po pożegnalnej kolacji ostatnich Gości, w czasie której to na moim stole wylądowały przygotowane przez nich plasterki wołowiny z cebulą, chłopcy prosili: zrób nam coś takiego, znów zjedlibyśmy mięso z cebulką. Potraktowałam to życzenie jako inspirację do kolejnego przepisu. I tak oto przed państwem danie wyjątkowo wykwintne! Scaloppine di vitello con la cipolla di Tropea - eskalopki cielęce z młodą, czerwoną cebulką. 

Potrzebne są (u mnie porcja na 3 osoby): 

3/4 plastry cielęciny (lekko rozbite)

pęczek młodej czerwonej cebulki

oliwa

łyżka mąki

kieliszek białego wina

sól, pieprz

2 listki szałwii 

Mięso oprószamy lekko mąką i obsmażamy z obydwu stron na rozgrzanej oliwie z porwanymi listami szałwii. Nie za długo, jedynie tyle, by się zrumieniło. Odkładamy na bok i przykrywamy folią aluminiową, by cielęcina pozostała w cieple. Na tej samej oliwie podsmażamy pokrojoną w talarki cebulę. Zmniejszamy ogień, by się nie przypaliła, tylko zmiękła i lekko się zrumieniła. Podlewamy odrobiną wody. 

Kiedy cebulka będzie już miękka znów dokładamy na patelnię mięso, podlewamy białym winem, doprawiamy do smaku solą i pieprzem. Wino powinno odparować. Trzymamy jeszcze wszystko razem pod przykryciem na wolnym ogniu około 10 minut i gotowe! Po raz pierwszy to ja w czasie kolacji rzuciłam pomysł zagrania w zgadywanki. Chłopcy zbyt pochłonięci byli wspaniałym smakiem scaloppine, by szukać dodatkowych rozrywek.

Ja podałam eskalopki z ziemniakami i sałatką z młodej fasolki, na którą przepis podawałam tutaj. 

CIELĘCINA to po włosku VITELLO

Sałatka ze świeżej fasolki borlotti, pieczonych pomidorków i szalotki

W salonie stoi kilka skrzynek ogródkowych darów. Wśród najświeższych znalazła się fasolka - borlotti. To ten gatunek z czerwonymi żyłkami, jak na zdjęciu poniżej. Zaraz wyszukałam przepis, który idealnie skomponował się z głównym daniem. O scaloppine z cielęciny już jutro, tymczasem dziś letnia sałatka ze świeżych borlotti, pieczonych pomidorków, szalotki i bazylii.

Potrzebne są:
Zaznaczam od razu, że proporcje są na oko. 
Dwie garście fasolki, jak wyłuskamy powinno być ok 300g 
Garść pomidorków koktajlowych
kilka szalotek (u mnie młoda "tropea")
kilka listków bazylii, cząbru
sól, pieprz, oliwa

Nastawiamy wodę na gotowanie fasolki. Kiedy już woda będzie bulgotała wrzucamy wyłuskane borlotti i gotujemy około 30 - 40 min bez przykrycia. Dziesięć minut przed końcem solimy. Fasolka powinna być miękka, ale nie rozpadająca się. Odlewamy ją i zostawiamy by przestygła. W tym samym czasie rozgrzewamy piekarnik do 200 stopni. W brytfance wysmarowanej oliwą układamy przekrojone na pół pomidorki i cebulę w ćwiartki. Posypujemy z wierzchu listkami cząbru, solą i skrapiany jeszcze oliwą. Pieczemy około 20 minut. Również zostawiamy do lekkiego przestudzenia.

Mieszamy fasolkę z pomidorami i szalotką, doprawiamy jeśli trzeba solą, pieprzem, oliwą i świeżą bazylią i zaraz podajemy. Najlepiej smakuje na letnio. Lato - letnie danie - podane na letnio! Może być daniem samym w sobie lub dodatkiem do mięsa. Smacznego!!

Granita z arbuza

Kiedy człowiek w ciągu dnia staje w otwartym oknie, ma takie same odczucia, jak wtedy gdy otwiera nagrzany piekarnik. Jest cudownie! Jeśli o mnie chodzi, niech zostanie tak do grudnia. Potem może się ciut ochłodzić. bo dostałam nowe śliczne balerinki, więc tak 20 stopni byłoby na jesień i zimę w sam raz! Ale do rzeczy. Upał odbija się na menu, bo jak tu jeść coś ciepłego, skoro wszystko dookoła jak rozgrzany piec. Wszyscy myślą tylko jak się schłodzić od środka. I ja mam na to cudownie smaczny sposób! Granita z arbuza z dodatkiem brzoskwini! Mała rzecz, a tyle radości!

Potrzebne są:
około 1 kg arbuza ( bo zakładam, że będzie Wam smakowało, więc od razu zalecam sensowne proporcje)
1 bardzo dojrzała brzoskwinia
sok z jednej cytryny
cukier trzcinowy (tyle ile trzeba, w zależności od tego jak słodkie są owoce, u mnie były może dwie łyżki)
do dekoracji idealnie pasują listki mięty lub cokolwiek przyjdzie Wam do głowy

Wyciągamy pestki z arbuza, kroimy go w drobne kawałki i przekładamy do głębokiej miski, dodajemy obraną brzoskwinię (bez pestki rzecz jasna), sok z cytryny i wszystko razem miksujemy. Dosładzamy cukrem trzcinowym wedle gustu i dalej chwilę miksujemy. Wkładamy masę do zamrażalnika na około 3-4 godziny, ale zaglądamy średnio co pół godziny, żeby przemieszać wszystko drewnianą łīżką, bo inaczej zrobi się jedna bryła, a mają być pojedyncze kryształki lodu. Po tym czasie przekładamy granitę do efektownych miseczek lub kieliszków i serwujemy udekorowane wedle pomysłu! Smacznego!  

LÓD to po włosku GHIACCIO (wym. giaccio)

Sałatka z czarnego ryżu z łososiem i z cukinią

Z racji panujących ostatnio temperatur, zmieniło się też i menu. Nikt nie ma ochoty na gorące dania, więc praktycznie wszystko co ostatnio przygotowuję jest albo zimne albo lekko ciepłe. Sałatki wszelkiej maści są teraz najlepszym rozwiązaniem. Oto też kolejny przepis, który pozwala mi na wykorzystanie plonów ogródkowych. Przed Państwem sałatka z czarnego ryżu z łososiem i cukinią. Efekt spektakularny! Na pewno do powtórzenia! Czarny ryż uwielbiam, do tego wygląda wykwintnie, a o jego wartościach odżywczych można napisać cały elaborat! A zatem do dzieła!

Potrzebne są:
1 średnia cukinia
1 puszka łososia (lepiej świeży i opieczony na grillu, ale u nas nie było)
1 młoda cebulka ( u mnie tropea)
250 g czarnego ryżu - riso venere
mały pęczek natki
sól, pieprz, oliwa
odrobina soku z cytryny

Ryż najpierw opłukać, a potem gotować w lekko osolonej wodzie przez około 30 - 40 minut. Następnie choć odrobinę wystudzić. W tym samym czasie wymieszać łososia z pokrojoną w piórka cebulką, cukinię pokroić i podsmażyć na oliwie do miękkości. Pięć minut przed końcem dodać do niej posiekaną natkę. Zostawić cukinię do lekkiego wystudzenia. Następnie wszystko razem wymieszać, doprawić oliwą, sokiem z cytryny, pieprzem i solą jeśli trzeba.    

Idealne danie na letni obiad, kolację czy przyjęcie w ogrodzie. Do tego obowiązkowo kieliszek białego schłodzonego wina i viva estate! Niech żyje lato i smacznego lata!

Ta czarna odmiana ryżu to po włosku RISO VENERE (Venere - Wenus, imię bogini miłości, bowiem dawniej wierzono, że jest on również afrodyzjakiem.)