VERTICAL

sobota, 15 listopada 2014

Sałatka z kurczkiem gorgonzolą i marynowaną gruszką

Sałatka z kurczkiem gorgonzolą i marynowaną gruszką


Przedstawiam Wam jedną z naszych ulubionych sałatek i przy okazji sposób na wykorzystanie upieczonego kurczaka, który zostanie z obiadu.  

Potrzebne są: 
Proporcje na oko i wedle gustu: 
kawałki kurczaka (jeśli nie upieczony, to myślę, że świetnie sprawdzi się wędzony)
sałata lodowa
pomidory
ogórek
marynowana gruszka
gorgonzola
mieszane nasiona
oliwa, sól, pieprz 
wedle uznania : odrobina miodu, ocet balsamiczny, musztarda, cytryna

Kurczaka rozdrabniamy na mniejsze kęsy, sałatę rwiemy na kawałeczki, pomidory, ogórka i gruszkę kroimi tak jak lubimy, dodajemy rozdrobnioną palcami gorgonzolę i mieszamy. Przygotowujemy sos wedle uznania - najlepiej sprawdziłby się miodowo - musztardowy, ale ponieważ nie miałam musztardy, zaimprowizowałam po swojemu: oliwa, kilka kropel soku z cytryny i odrobina octu z miodu kasztanowego. Delikatnie mieszamy, najlepiej gołymi rękami i posypujemy uprażonymi ziarnami. Ja znów wykorzystałam prezent od Ziarenkowa, tym razem słonecznik, sezam i siemię lniane. 

Świetna propozycja nawet jako samodzielne danie. Bardzo aromatyczna o zdecydowanym smaku. Smacznego!

KURCZAK to po włosku POLLO (wym. pollo)

czwartek, 13 listopada 2014

Pasta al forno

Pasta al forno


Klasyka włoskiej kuchni, ikona, symbol. Le lasagne! 
To było danie, do którego najdłużej się przymierzałam. Wydawało mi się, że to już najwyższe loty kulinarnej sztuki. Nie dodawała też odwagi świadomość, że pasta al forno, to była popisowa potrawa mamy Mario. Jakżesz więc, ja - Polka miałam się z mitem mierzyć?Jednak nasz przyjaciel, przekornie, co jakiś czas podpuszczał - "ragu' umiesz, pastę zrobimy, musi się udać!". Długo nie trzeba mnie było namawiać, co jak co - ale ja przecież lubię wyzwania!



Nasza pasta al forno, miała być od deski do deski zrobiona własnoręcznie, zatem i pasta nie mogła być z pudełka czy sklepowej lodówki. Przepis na makaron podawałam ostatnio na blogu, więc już powielać nie będę - znajdziecie go tu. Ale oczywiście, gdyby, ktoś chciał spróbować małymi kroczkami, może kupić gotowe płaty. 
Na nasze lasagne - dwie brytfanki takie jak na zdjęciu zużyliśmy 8 jajek. 


Ragu' po mojemu - miejscowi twierdzą, że identyczne jak u włoskiej "mammy". 

Kiedyś myślalam, że ragu' to chwila moment - mięso obsmażyć, zalać pomidorami, trochę ziół, czosnku i gotowe. Okazało się, że to, co w moim mniemaniu było słynnym bolońskim sosem, nie miało nic wspólnego z oryginałem. Oczywiście z ragu' jest trochę jak z bigosem - każdy dom ma swoje sekrety, ale jedno jest pewne najlepsze jest na drugi dzień!  

Podaję proporcje znów na dwie brytfanki: 
1 kg mięsa mielonego (pół na pół - wieprzowo - wołowe, nasze było świeżo zmielone przez miejscowego rzeźnika)
1 cebula
2 ząbki czosnku
2 niewielkie marchewki
1 łodyga selera naciowego. 
litr bulionu (około)
1 kieliszek białego wina
butelka przecieru pomidorowego.
oliwa, sól, pieprz.

Na oliwie podsmażamy czosnek i cebulę drobniutko posiekane, dodajemy również drobno pokrojone pozostałe warzywa. Chwilę smażymy na wolnym ogniu. Kiedy lekko zmiękną, dodajemy mięso i starannie obsmażamy, pomagając sobie łyżką, by mięso było równomiernie rozdrobnione. Podlewamy winem i chwilę smażymy na mocniejszym ogniu, aż płyn odparuje. 
Znów zmniejszamy płomień, podlewamy chochelką bulionu, przykrywamy i tak ma się "pyrkotać" długo i namiętnie. W tym czasie co jakiś czas podlewamy rosołem i mieszamy. Po godzinie dodajemy pomidory. Doprawiamy i dalej trzymamy na wolnym ogniu, by wolniutko się gotował i odparował nadmiar płynu. W sumie na przygotowanie dobrego ragu' potrzeba około 3 godzin.  



Kolejny ważny etap w przygotowaniu pasty al forno - beszamel. 
I ten krok mnie przerażał! A to takie proste:)
900 ml mleka
2 łyżki masła
3 łyżki mąki
sól 
gałka muszkatołowa

W rondlu o grubym dnie rozpuszczamy masło, wsypujemy mąkę i mieszamy szybciutko, najlepiej rózgą albo trzepaczką. Kiedy już mąka z masłem ładnie się połączą (pilnujcie, by nie zrobiły się grudki!), dolewamy wolnym strumieniem mleko i dalej cały czas mieszamy. Trzymamy garnek na wolnym gazie przez około pół godziny, po tym czasie sos powinien zgęstnieć. Pamiętajcie, że beszamel do lasagni powinien być "luźniejszy".  Nie zapominajcie oczywiście o mieszaniu! Ja mojego garnka z beszamelem nie porzucam nawet na minutę w czasie gotowania. 


I teraz zabieramy się do najmilszej części - układanie warstw. Przygotujcie też miskę startego parmezanu (ja ostatnio zastąpiłam parmezan graną). Brytfanki smarujemy masłem. Na dno wlewamy odrobinę ragu' - wtedy nie ma problemu z przyklejaniem się! 
Na ragu' kładziemy pierwszy płat makaronu. Potem polewamy beszamelem i posypujemy garścią parmezanu. Znów chochla ragu, rozprowadzamy. Kolejny płat makaronu, znów beszamel, parmezan, ragu' i tak dalej - ile warstw chcecie. Ostatnia warstwa: na makaron wylewacie ragu' wymieszane z beszamelem i posypujecie bogato parmezanem.    




Wstawiamy do pieca na około 40 min (temperatura ok. 180 stopni). Tu pod koniec trzeba zerknąć, jeśli się przypala - przykryć folią aluminiową, jeśli za mało zrumienione włączyć na ostatnie pięć minut opiekanie od góry. 


Ależ byłam przejęta, gdy w kuchni rozniósł się przyjemny zapach i pasta wjechała na stół. Czekałam na opinię Mario, jak na wyrok. Mario spróbował, zamlaskał i pochwalił - "jak u mamy!" Nie mogło być dla mnie milszej pochwały! To najwyższe słowa uznania!
Ciekawa jestem czy i Wy pokusicie się, by spróbować.
 Oczywiście ragu' jadamy też z długą pastą, klasycznie albo na szybko - zapieczone z krótką pastą. Acha i jeszcze jeden drobiazg - nie chwalcie się tym daniem przed Waszym dietetykiem! Raz na jakiś czas można chyba sobie pofolgować!
Smacznego!

LA CARNE MACINATA to znaczy MIĘSO MIELONE (wym. la karne macinata)

poniedziałek, 10 listopada 2014

Risotto al tartufo

Risotto al tartufo



Zdaje mi się, że usłyszałam zbiorowy pomruk - "matko, znowu trufle!", dokładnie taki sam jak trzeciego dnia truflowych dań wydały z siebie dzieci:) Wybaczcie monotematyczność, ale mamy jesień, a ja jestem w Toskanii, więc chcę się truflami nasycić na następne miesiące, tym bardziej, że mogę się nimi cieszyć dzięki niezwykłej uprzejmości marradyjczyków. Ale to już ostatni raz w tym sezonie! Chyba:)
Była już pasta, były jajka, a zatem czas na risotto!
Risotto z czarnymi truflami - wykwintność dania jest wprost proporcjonalna do prostoty jego wykonania. 


Potrzeba:
1 czerwona cebulka 
2 pełne łyżki masła
ok 320 g ryżu (do risotto)
bulion (tyle ile trzeba) 
1 trufla (lub więcej - zależy jak intensywny smak lubicie - u mnie były 3:) 
parmezan do posypania (niekoniecznie, kwestia gustu)
świeżo zmielony pieprz



Roztapiamy masło w rondlu (najlepszy taki o grubym dnie) i podsmażamy na nim cebulkę, ma się zeszklić i zmięknąć. Dodajemy ryż, chwilę przesmażamy, mieszamy i podlewamy rosołkiem. I dalej - taka sama procedura. Chochelka bulionu, mieszamy, czekamy aż się wchłonie i znów kolejna chochelka i tak do momentu aż ryż będzie odpowiednio ugotowany. Trufle czyścimy i ścieramy na grubej tarce. Kiedy ryż jest gotowy, zdejmujemy z ognia i dodajemy trufle, mieszamy by się smaki połączyły i podajemy. Na talerzu posypujemy startym parmezanem, jeśli oczywiście ktoś ma ochotę i świeżo zmielonym pieprzem. Delicje!

RISO to oczywiście RYŻ (wym. rizo)
 

sobota, 8 listopada 2014

Jajka smażone na truflach

Jajka smażone na truflach


Tak jak się już chwaliłam, nasza kuchnia, dzięki serdeczności i hojności marradyjczyków wypełniła się zapachem trufli. Najcudowniejszym z najcudowniejszych!
Nie chcieliśmy drugi raz serwować na kolację tego samego, dlatego postanowiłam schować do kieszeni moje uprzedzenia i zamiast kolejnej pasty, zdać się na Mario i pozwolić mu przygotować jajka smażone na truflach. O daniu, tak prostym, że aż słowo danie zdaje się być przesadzone, Mario poematy i psalmy od zawsze wyśpiewywał. Ja tkwiłam przy swoim, że najlepsze to tagliatelle albo coś pierożkowatego okraszone truflami. 
- Dobrze, rób więc jajka!
- Po ile na głowę? 
- Ja jedno, dzieci na pewno też.
- Ja trzy! - złożył zamówienie Paw. 

Mario obliczył, pomyślał chwilę i  dodał jeszcze dwa jajka - na wszelki wypadek. Trufle zostały oczyszczone i pokrojone w cieniutkie, jak listki plasterki. Tak przygotowane wylądowały na patelni, na rozgrzanej oliwie. Krótkie podsmażanie, by uwolniły się te wszystkie zniewalające aromaty. Po kilku minutach na trufle wbijamy jajka - zupełnie tak jak rodzime sadzone. Odrobina soli i pieprzu i gotowe. Oszaleć można! Odszczekać musiałam wszystko! Pal sześć makarony. Trufle z jajkami - to jest dopiero smakowy majstersztyk! 

Kiedy patelnia wylądowała na środku stołu ...
- Ja chcę trzy! - krzyknął Tomek. 
Walka jak o ogień!
A niech to - pomyślałam - dlaczego ja chciałam tylko jedno??????
- To najlepsze danie z truflami jakie widział świat - przyznałam uczciwie, kiedy Mario popatrzył pytająco.
- A widzisz! No powiedz, zjadłabyś jeszcze? - dodał z uśmiechem, kiedy szorowałam chlebem po czystym już talerzu! 

Ktoś z Czytelników pytał mnie ostatnio jak smakują trufle. Zatem trufle smakują jak .... jak trufle. To smak do niczego innego niepodobny, jeden z tych, który albo się kocha miłością szaloną albo szczerze nienawidzi. Nie sposób pozostać obojętnym. Choćbym się nie wiem jak starała i uwolniła  wątpliwe talenty pisarskie, to i tak nie jestem w stanie oddać słowami ich smaku!

Chyba mam jeszcze dwie kuleczki w lodówce ....mmmmm:) 

PLASTERKI to po włosku FETTINE (wym. fettine)

środa, 5 listopada 2014

Pasta fatta a mano

Pasta fatta a mano



Czyli domowy makaron!
Ci, którzy kochają włoską kuchnię, powinni od czasu do czasu pokusić się o zrobienie domowego makaronu. To zupełnie inny wymiar przyjemności...
Jedne z pierwszych rzeczy jakie kupiłam na samym początku naszego bytowania w Toskanii to były stolnica, wałek i siatka do suszenia makaronu. Nie wyobrażam sobie teraz życia bez tych akcesoriów. 
Wbrew pozorom przygotowanie domowego makaronu nie jest wcale takie trudne, jak mogło by się wydawać. Tu już kiedyś o makaronie artykuł skromny opublikowałam i chwaliłam się, że ja nauczyłam się robić "pastę a mano" od Mario, a on od swojej mamy, która w miasteczku była prawdziwym guru w tym temacie.




Składniki są proste: mąka (typ 00) i jajka. 
Na każde 100 gram mąki jedno średnie jajko
ewentualnie odrobina wody


Na stolnicy robimy kopiec z mąki na kształt wulkanu. Do środka wbijamy jajka i zaczynamy delikatnie zagarniać mąkę, łącząc ją z jajkami zataczając coraz szersze kręgi i uważając żeby zawartość nie wypłynęła nam poza obręb. Kiedy już całość się połączy, zagniatamy aż ciasto będzie jednolite i plastyczne. Gdyby było zbyt twarde dodajemy odrobinę wody i odwrotnie - gdyby było zbyt klejące podsypujemy mąką. 
Wyrobione ciasto rozwałkowujemy na cieniutką płachtę i kroimy tak jak mamy ochotę. Na zdjęciu prezentuję Wam tagliolini. 
A potem już kwestia sosu. Może być ragu', może być coś prostszego i lżejszego. My postanowiliśmy spożytkować wyjątkowe prezenty od marradyjczyków i nasze tagliolini po ugotowaniu (uwaga świeży makaron gotuje się chwilkę!) zostały wymieszane ze śmietaną i startymi świeżymi truflami. Che meraviglia!!!  

KROIĆ to po włosku TAGLIARE (wym. taliare) 


poniedziałek, 3 listopada 2014

Zupa krem z dyni:)

Zupa krem z dyni:)



Zupa dyniowa jest u nas jesiennym kulinarnym hitem! Pięknie się prezentuje na talerzu, jest zdrowa, rozgrzewająca i przede wszystkim przepyszna! Przepisów na dyniowe zupy - kremy jest niezliczona ilość, ale ja najbardziej lubię taką wersję.




Potrzeba:
Dynia - moja była ok 2 kg, podłużna z maleńkim gniazdkiem nasiennym, zółto-pomarańczowa.
2 ziemniaki
1 cebula
2 ząbki czosnku 
Około 4- centymetrowy kawałek imbiru
Sól, pieprz, oliwa 
Wedle uznania do posypania: grzanki, parmezan, pestki dyni uprażone ecc. 
pikantna oliwa do smaku



Na oliwie podsmażamy posiekane: cebulkę, czosnek i imbir. Potem dorzucamy do tego pokrojone w kostkę dynię i ziemniaki. Chwilę smażymy, by się lekko obrumieniły, a potem przekładamy do dużego garnka i podlewamy wodą. Gotujemy do miękkości. Miksujemy i już:) Doprawiamy do smaku solą, pieprzem albo peperoncino.
Ja wykorzystuję zawsze czerstwy chleb toskański, z których robię mini grzaneczki. Kroję w kostkę, skrapiam oliwą, posypuję odrobiną soli i oregano i obrumieniam na patelni. 
Zupę podaję posypaną tymi grzankami, startym parmezanem i garstką prażonych nasion. Tu kolejne podziękowanie dla Ziarenkowa! Jeśli ktoś lubi ostrzejsze smaki, jeszcze nitka pikantnej oliwy i gotowe! Buon appetito!


IMBIR to po włosku ZENZERO (wym. dzendzero)

niedziela, 2 listopada 2014

Pizza w wersji domowej

Pizza w wersji domowej


Wybaczcie, że tyle czasu kazałam Wam czekać na instrukcje odnośnie robienia pizzy. Nie jest wcale łatwo podać jeden konkretny przepis, a jeszcze trudniej uzyskać od Mario jakieś precyzyjne dane, bo nasz pizzaiolo, przygotowuje ciasto jak mu serce dyktuje. Najwygodniej byłoby pewnie nagrać film poglądowy, ale takie znajdziecie już w sieci. Tak czy inaczej prezentuję Wam dziś przepis na naszą domową pizzę, starałam się go doprecyzować, na tyle na ile umiałam. 

Potrzeba na ciasto:
1 kg mąki typu O
dwie szklanki ciepłej wody (około), 

odrobina mleka
około 20 g drożdży
łyżeczka cukru, dwie łyżeczki soli
łyżka smalcu
oliwa

+ składniki do położenia na wierzchu


W szklance ciepłej wody zmieszanej z odrobiną mleka, rozpuszczamy kostkę świeżych drożdży z łyżeczką cukru (Mario daje ich ciut mniej - nie całą kostkę - bo ja wolę jak pizza jest "niższa"). W misce robimy kopiec z mąki (1kg). Mąka powinna być typu 0 ale najbliższa temu jest polska 550 lub 650. Bierzemy jeszcze jedną szklankę ciepłej wody, dodajemy do niej 6 łyżek oliwy i rozpuszczamy w tym dwie łyżeczki soli. Nasz pizzaiolo w drożdżach rozpuszcza też łyżkę smalcu (każdy ma swoje triki)



Wlewamy rozpuszczone drożdże do mąki, zaczynamy wyrabiać i chiwlę potem dodajemy też wodę z solą i oliwą. Zagniatamy by powstało jednolite ciasto. 




Musi zacząć samo odchodzić od miski. I tak odstawiamy w ciepłe miejsce - na około godzinę. Po tym czasie formujemy kule z ciasta, układamy je na blaszkach, na których będą pieczone (blaszki uprzednio smarujemy oliwą). Lekko rozpłaszczamy i znów na trochę zostawiamy do wyrośnięcia. Najlepiej ciasto posmarować oliwą i przykryć folią spożywczą. Kiedy będzie już wyrośnięte, rozciągamy na całą blachę (najlepiej robić to przez folię, którą ciasto było przykryte). 


Zostawiamy by jeszcze chwilę odpoczęło a w tym czasie przygotowujemy dodatki. Tu pełna dowolność - co kto lubi. Najważniejszy to sos pomidorowy. Przecier mieszamy z odrobiną oliwy, doprawiamy solą i oregano. Nie podaję dokładnych proporcji, bo to już kwestia gustu i własnego smaku.



Pieczemy pizzę w piekarniku nagrzanym do 250 stopni, jest gotowa, kiedy boki będą ładnie przyrumienione. 








Ciężko było mi podać konkretny przepis na pizzę, bo nasz szanowny pizzaiolo zmienia i udoskonala go za każdym razem, a wszelkie składniki miesza "na oko"! Jak podkreśla - trzeba samemu, metodą prób i błędów opracować swój przepis. Trik Mario to łyżka smalcu, inni dodają łyżkę miodu (raz wypróbowaliśmy i nam nie samokowała), myślę, że ilu pizzaiolo tyle będzie przepisów na idealne ciasto. Pamiętajcie też, że ciasto na pizzę "z blachy" musi być luźniejsze od tego, na pizzę tradycyjną z pieca. 



Pizza gości na naszym stole przynajmniej raz w tygodniu. Wczorajsza była absolutnie genialna! Co widać na załączonym obrazku, nie został nawet okruszek! Robienie pizzy to prawdziwa zabawa, na tym polega jej sekret!
LIEVITARE to znaczy WYRASTAĆ (wym. liewitare)

I jeszcze obowiązkowa propozycja na każdą imprezę - pizzetki!

Obsługiwane przez usługę Blogger.